108 *

?
/
/

Ότι περνούν οι ημέρες σαν νερό βραστό,το ξέρεις,
σαν νερό βραστό που κοχλάζει και σκορπάει υδρατμούς νοσταλγίας
και μυρωδιές από τις αλήτικες βόλτες μας, τις παιδικές,
στο κέντρο της άγριας Αθήνας, με τα πιο όμορφα-άσχημα κτίρια
και τους πιο όμορφους-άσχημους ανθρώπους,
τα φαγητά τα πιο κουβεντιαστά
και τις βλακείες μας, τις μεταμεσονύκτιες,
με τα μοιρασμένα, τυχαία και ανούσια-σημαντικά φιλιά
στους δρόμους και στα πεζοδρόμια,
που καταλήγουμε να βλέπουμε το ξημέρωμα
να φωτίζει το παζάρι των πιο άχρηστων-χρήσιμων πραγμάτων,
εκεί στο Θησείο, που έχουμε περπατήσει μεσημέρια
και έχουμε ξαπλώσει στο γκαζόν ελπίζοντας να ανοίξει ο αυτόματος ποτισμός
και να ζήσουμε μία στιγμή κινηματογραφική,
πριν το κινητό χτυπήσει για έναν ακόμα γύρο ανούσιου-απαραίτητου καφέ,
στο οποιοδήποτε-ίδιο μέρος που συχνάζουμε,
βρίζοντας του θαμώνες που είναι οι ίδιοι, με εμάς μαζί
αλλά που εμείς μαζί είμαστε αρκετοι και το ξέρουμε
και γι'αυτό τώρα που είμαι μακριά,
μου λείπει μισό μυαλό και μια καρδιά ολόκληρη, νομίζω,
και τέλος νομίζω πως αυτή η πρόταση δεν θέλω να έχει τελεία


,
,
,
,
,

lima-oscar-victor-echo

κραδασμοί. ιδρώνω δειλά. δεν θέλω να φοβάμαι μα είναι ο θάνατος ασυνήθιστος.
-Άνοιγες τα φτερά σου και πετούσες, μαζί σου πετούσα κι εγώ.
.
δεν σκέφτομαι πολλά. ο ορίζοντας αλλάζει θέσεις. μία ο ουρανός, μία η θάλασσα.
και το γαλάζιο είναι σαρκοβόρο.
-Άνοιγες τα μάτια σου και ξυπνούσαν οι ημέρες αλλιώς.
.
ο χρόνος μεγαλώνει και η ανάσα γίνεται πάρεργο. κενό στο κενό.
-Ρουφούσες το οξυγόνο μου και ήθελα να είναι κι άλλο.
.
δεν σκέφτομαι πολλά, κυρίως ένα.
-Aν το αεροπλάνο αυτό έπεφτε, θα ήξερες πόσο σε αγαπάω;
.
.
.
.
-Aν το αεροπλάνο αυτό έπεφτε, θα ερχόμουν να σε βρω.

παρ[αλλαγή]

.*

.
.
.
.
Αυτή η ανηφόρα, από την πύλη μέχρι τον λόχο, ήταν ο τρόμος της ασφάλειας μου.
Το λουκέτο στο κεφάλι μου κλαίει, ουρλιάζοντας, έτοιμο να ραγίσει,να σπάσει, πιο εύκολα απ´ ότι ένα πατατάκι στα δόντια σου.
Περνώντας 100 φορές δεν συνηθίζεται.
Κρατάω το μυαλό μου κλειστό, ενεργό μα όχι ζωηρό.
Και κυρίως δεν σκάβω παρά μόνο ό,τι μου ζητηθεί.
Δεν ξέρω πως το κάνω, πως το αντέχω.
Να είμαι ένας κόκκος αλεύρι σε μια μαζική ανθρώπινη ζύμη, μετά από μια ζωή που παλεύω να ξεχωρίσω.
Πρέπει να φορέσω την παραλλαγή και να παραλλαχθώ,
να καμουφλάρω όσα έχω ζήσει και να το βουλώσω.

*ΚΑΙ να πω : μάλιστα, κύριε ανθυπολοχαγέ.

πρέπει και θα γίνει /

πρόθυμος δεν είμαι
και δυσκολεύομαι να δω.
δεν έχω την στόφα, δεν την έχω
μα ξέρω πως έχω την ικανότητα.

0

ήταν μια μεγάλη καταιγίδα στη μέση της ερήμου. σωστό τραγούδι μα λάθος κοινό. τροφή πολύ σε άγνωστο πλανήτη. ένας νοστράδαμος που γέλαγε με τα αστεία του θεού και μοίραζε τσάμπα τα εισητήρια του παραδείσου. ένας αστείος. με αστείες περιγραφές καταστροφών. αν πεθαίνει η μάνα σου και καταρρέει ένα σύμπαν δίπλα σου, βάζω στοίχημα για ποιον θα κλάψεις.

0

δεν είμαι αγωνιστής,
μα ξέρω πως να πετυχαίνω.
ή μάλλον ούτε τόσο καλός.
ξέρω μόνο πως να μην αποτυγχάνω.

o

πως αν με προκαλέσεις μπορώ να σώσω ένα σύμπαν και την μάνα μου μαζί.

καλό θα ήταν να μη το κάνεις.

100 / κιλά

ησυχία στην πόλη, την βρεγμένη πόλη. δεν έχω ήχο.
οι συλλαβές από τσιμέντο. είναι από τσιμέντο οι σιωπές.
και αυτές. στα σκουπίδια όταν πέφτουν κάνουν θόρυβο.
μόνο τότε. μόνο όταν. άδειος. βαρύς.
ένα γκρι μπαλόνι εκατό κιλών. δεν με κρατάει κανένα παιδί.
ούτε καν εσύ.
.
.
.

απο[κέντρο]εσύ

είναι τα καλοκαίρια δύσκολα για εμάς .και οι χειμώνες μα είναι τα καλοκαίρια δύσκολα γιατί είναι χώρια.
.
όταν όλα επιστρέφουν, επιστρέφουν όλα. τα όμορφα, τα άσχημα και τα δύσκολα.
έχεις αλλάξει. ακόμα και η σιωπή σου είνα διαφορετική.
σε αγαπώ αυθόρμητα και εύκολα, πλέον. και έχεις αλλάξει ακόμα και αυτό.
με αγαπάς ανώδυνα,τόσο που με γεμίζει, με ξεδιψάει.
με κάνεις να χαμογελώ πιο συχνά από ότι με κάνεις να κλαίω.
.
εκεί είμαι.
είναι πολύ όμορφα εκεί.
στο χωριουδάκι της αγάπης.
.
μη μου θυμώνεις και μη βασανίζεσαι.
έχουμε ένα σπίτι στο βουνό. δεν μας κράτησε η πόλη.

.

.
.

όταν πίνει [δεν ξέρει τι θα γίνει]

.
αφού μπορεί να κρύβει το πρόσωπό της
[να αισθάνεται ντροπή]
.
μπορεί να πίνει
[χωρίς να κλαίει]
.
μπορεί να πιει
.
[δεν ξέρει ακόμα τι θα γίνει]
ξύπνησε δειλή
.
.
.
.
.