[ησυχάζω]

ανα[τροφή]

.
.
.
.
.
.

.


.


.


και όπως περνάν[ναι] οι μήνες


περνούν και οι θάλασσες, περνούν τα βουνά


και τα παιδιά μας τρέχουν.


.


παιδιά αλητάκια. με σπίτι τους τον κόσμο.


όπως και οι ρύποι. απ' τα βουνά, στην θάλασσα


και πάλι στα βουνά.


.


για παιχνίδι μια απ[όχι] τρύπια


να μην πιάνονται τα όνειρα.


εκτός από τα μεγάλα.


.

*[τα παιδιά μας, τα πρώτα,

είναι οι καρδιές που αγαπάμε.]

.


.


.

αυτό [με εσένα]

.

.

ο χορός και ο χρόνος. τα βήματα [έχεις δίκιο] ατσούμπαλα, δειλά. η χορογραφία γνωστή. ο παρτενέρ γνωστός.

.

είναι ένας χρόνος.

.

είναι ένας χορός.

.

ή είναι άλλος;

.

γεράσαμε ή ξεμωραθήκαμε;

.

[τι να μου γράψεις, που πάντα με συγκινείς]

παλεύω στο τέλος της κάθε πρότασης να μη γράψω ένα ¨αλλά¨ ή ένα ¨μέχρι¨

.

και στο google τόσες θεωρίες για τον χρονοχόρο.[ορθογραφικό]

καμμία για τον χρονοχορό.

.

πάλι θα γράψουμε την δικιά μας [πάλι][μέχρι][αλλά].

ενα-δύο-τρία και...ξανά...μέχρι τα πόδια να γίνουν χέρια

και τα κεράσια, γεννήσουν δέντρα.

.



.



.

.

ακρόπολης [μουσείο]

[της ημέρας]

εμείς, οι άνθρωποι, μαθαίνουμε να ζούμε, επιλέγοντας.

.

[μέχρι την στιγμή που κάποιος θα μας επιλέξει]

αγορα[φοβικός]

φοβάται να βγει από το σπίτι του. κρίσεις πανικού. ο φόβος του φόβου. η σύνδεση γίνεται απότομα και η αποσύνδεση ακαριαία. ο κόσμος μικραίνει, ώσπου χωράει σε λίγα τετραγωνικά. κοιμάται. κοιμάται πολύ. και φοβάται όλο και λιγότερο. ερμηνεύει το συμπεριφοριστικό του μοντέλο. και το ανάγει. σε απόφαση. ο εγκέφαλος ως όργανο είναι ένα πολύπλοκο σύστημα απλοϊκών, όμως, εντολών. η άρνηση γίνεται ναρκωτικό και σταματάει να γίνεται αντιληπτή. άρα ξεκινάει να ονομάζεται επικίνδυνη.
.
ο θεός πάνας έπαιζε με τα ζώα και τους ανθρώπους. μεταμφιεζόταν και τους τρόμαζε.
.
μακροπρόθεσμα βυθίζεται.
.
έτσι βαφτίστηκε ο πανικός.

προ[βολή]

θερινό σινεμά στο θησείο. στην οθόνη cult αποχρώσεις και μεγάλα μαλλιά. το πράσινο στεφάνι φωσφορίζει και ο καπνός από τα τσιγάρα διαγράφονται στην τρεμάμενη δέσμη φωτός. η ακρόπολη στα αριστερά [εδώ και χρόνια εκεί] και το φεγγάρι [καρφίτσα] πάνω από την οθόνη. ζευγάρια και φίλοι. στον δροσερό αέρα μια καλοκαιρινής νύχτας.
.
ένιωσα μόνος.
.
χωρίς ένα χερι να προσπαθήσω να πιάσω στα κρυφά, να γελάσω χαζά μετά και να πω...σσσσσ...σταμάτα και βλέπε. οι φίλοι μου ήταν γύρω. μα δεν ήσουν εσύ. εσύ [τυχαία].

[σαρκοφαγία]

τα σώματα που ιδρώνουν, το ένα επάνω στο άλλο,
και τα ακούς, κύμματα που σκάνε στους βράχους

δεν υπάρχει η ορμή, δεν υπάρχει αλλού,
να θες να κατασπαράξεις ένα ολόκληρο σώμα

αντι[παραβολές]

με την [ψηφιακή] στο χέρι

φωτογραφίες μοιρασμένες σε φακέλους. αρχειοθετημένες αναμνήσεις. ακόμα πιο χωμένες, κάποιες άλλες, σε έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο. σαν το ασυνείδητο. η ζωή , μετά τον ψηφιακό εθισμό, δεν βρίσκεται σε albums. και ενώ κάπου βρίσκεται, τελικά δεν βρίσκεται πουθενά.
αρκεί η διαγραφή ενός folder για να εκτονώσεις έναν χωρισμό. να γυρίσεις κουρέλι στο σπίτι, πληγωμένος, να σπάσεις ένα πιάτο [ακόμα υπάρχουν τα πιάτα, δόξα τον θεό], να ανοίξεις το laptop και να πεις :
"άιντε γαμήσου, μαλακισμένο!" και με όλη σου την δύναμη να πατήσεις το delete. βαρετό σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.
φαντάζομαι τις γιαγιάδες του 2030 να κρατάνε στην αγκαλιά τα εγγόνια τους, και να χαζεύουν φωτογραφίες στο i-pod, με ένα κρυφό άγχος, μήπως μετά τον τελευταίο συγχρονισμό, εμφανιστούν και τα ξέκωλα τεκνά από τα ληφθέντα αρχεία.
στις Εικόνες Μου και στα Βίντεό Μου χωρέσανε όλα. όλα εκτός από τα απλά. τις φωτογραφίες που βγήκαν καταλάθος. τις ,μόνο, 36 που έπρεπε να τραβήξω.χώρεσαν όλα τα περιττά. και έγιναν τόσα πολλά που δύσκολα πια τα βλέπω και δύσκολα τα θυμάμαι.και ας μπορώ να τα μεγαλώσω τόσο , χωρίς να μου πετάξουν pixels.
είναι βαρετό, σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.

έχει [στην πόλη] φώτα

[ένας αστερίσκος]

για ετούτο εδώ τι να πω,
με πιέζει η ανάγκη και ξανά από την αρχή και ξανά μανά,
αχ μάνα δόλια, μάνα των πουλιών, χήνα ταξιδιάρα,
δεν έχω άλλα τσιγάρα μα έχω προσευχές.
σιγά!
.
θα βρείς.