με την [ψηφιακή] στο χέρι

φωτογραφίες μοιρασμένες σε φακέλους. αρχειοθετημένες αναμνήσεις. ακόμα πιο χωμένες, κάποιες άλλες, σε έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο. σαν το ασυνείδητο. η ζωή , μετά τον ψηφιακό εθισμό, δεν βρίσκεται σε albums. και ενώ κάπου βρίσκεται, τελικά δεν βρίσκεται πουθενά.
αρκεί η διαγραφή ενός folder για να εκτονώσεις έναν χωρισμό. να γυρίσεις κουρέλι στο σπίτι, πληγωμένος, να σπάσεις ένα πιάτο [ακόμα υπάρχουν τα πιάτα, δόξα τον θεό], να ανοίξεις το laptop και να πεις :
"άιντε γαμήσου, μαλακισμένο!" και με όλη σου την δύναμη να πατήσεις το delete. βαρετό σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.
φαντάζομαι τις γιαγιάδες του 2030 να κρατάνε στην αγκαλιά τα εγγόνια τους, και να χαζεύουν φωτογραφίες στο i-pod, με ένα κρυφό άγχος, μήπως μετά τον τελευταίο συγχρονισμό, εμφανιστούν και τα ξέκωλα τεκνά από τα ληφθέντα αρχεία.
στις Εικόνες Μου και στα Βίντεό Μου χωρέσανε όλα. όλα εκτός από τα απλά. τις φωτογραφίες που βγήκαν καταλάθος. τις ,μόνο, 36 που έπρεπε να τραβήξω.χώρεσαν όλα τα περιττά. και έγιναν τόσα πολλά που δύσκολα πια τα βλέπω και δύσκολα τα θυμάμαι.και ας μπορώ να τα μεγαλώσω τόσο , χωρίς να μου πετάξουν pixels.
είναι βαρετό, σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.