παρ[αλλαγή]

.*

.
.
.
.
Αυτή η ανηφόρα, από την πύλη μέχρι τον λόχο, ήταν ο τρόμος της ασφάλειας μου.
Το λουκέτο στο κεφάλι μου κλαίει, ουρλιάζοντας, έτοιμο να ραγίσει,να σπάσει, πιο εύκολα απ´ ότι ένα πατατάκι στα δόντια σου.
Περνώντας 100 φορές δεν συνηθίζεται.
Κρατάω το μυαλό μου κλειστό, ενεργό μα όχι ζωηρό.
Και κυρίως δεν σκάβω παρά μόνο ό,τι μου ζητηθεί.
Δεν ξέρω πως το κάνω, πως το αντέχω.
Να είμαι ένας κόκκος αλεύρι σε μια μαζική ανθρώπινη ζύμη, μετά από μια ζωή που παλεύω να ξεχωρίσω.
Πρέπει να φορέσω την παραλλαγή και να παραλλαχθώ,
να καμουφλάρω όσα έχω ζήσει και να το βουλώσω.

*ΚΑΙ να πω : μάλιστα, κύριε ανθυπολοχαγέ.

πρέπει και θα γίνει /

πρόθυμος δεν είμαι
και δυσκολεύομαι να δω.
δεν έχω την στόφα, δεν την έχω
μα ξέρω πως έχω την ικανότητα.

0

ήταν μια μεγάλη καταιγίδα στη μέση της ερήμου. σωστό τραγούδι μα λάθος κοινό. τροφή πολύ σε άγνωστο πλανήτη. ένας νοστράδαμος που γέλαγε με τα αστεία του θεού και μοίραζε τσάμπα τα εισητήρια του παραδείσου. ένας αστείος. με αστείες περιγραφές καταστροφών. αν πεθαίνει η μάνα σου και καταρρέει ένα σύμπαν δίπλα σου, βάζω στοίχημα για ποιον θα κλάψεις.

0

δεν είμαι αγωνιστής,
μα ξέρω πως να πετυχαίνω.
ή μάλλον ούτε τόσο καλός.
ξέρω μόνο πως να μην αποτυγχάνω.

o

πως αν με προκαλέσεις μπορώ να σώσω ένα σύμπαν και την μάνα μου μαζί.

καλό θα ήταν να μη το κάνεις.

100 / κιλά

ησυχία στην πόλη, την βρεγμένη πόλη. δεν έχω ήχο.
οι συλλαβές από τσιμέντο. είναι από τσιμέντο οι σιωπές.
και αυτές. στα σκουπίδια όταν πέφτουν κάνουν θόρυβο.
μόνο τότε. μόνο όταν. άδειος. βαρύς.
ένα γκρι μπαλόνι εκατό κιλών. δεν με κρατάει κανένα παιδί.
ούτε καν εσύ.
.
.
.

απο[κέντρο]εσύ

είναι τα καλοκαίρια δύσκολα για εμάς .και οι χειμώνες μα είναι τα καλοκαίρια δύσκολα γιατί είναι χώρια.
.
όταν όλα επιστρέφουν, επιστρέφουν όλα. τα όμορφα, τα άσχημα και τα δύσκολα.
έχεις αλλάξει. ακόμα και η σιωπή σου είνα διαφορετική.
σε αγαπώ αυθόρμητα και εύκολα, πλέον. και έχεις αλλάξει ακόμα και αυτό.
με αγαπάς ανώδυνα,τόσο που με γεμίζει, με ξεδιψάει.
με κάνεις να χαμογελώ πιο συχνά από ότι με κάνεις να κλαίω.
.
εκεί είμαι.
είναι πολύ όμορφα εκεί.
στο χωριουδάκι της αγάπης.
.
μη μου θυμώνεις και μη βασανίζεσαι.
έχουμε ένα σπίτι στο βουνό. δεν μας κράτησε η πόλη.

.

.
.

όταν πίνει [δεν ξέρει τι θα γίνει]

.
αφού μπορεί να κρύβει το πρόσωπό της
[να αισθάνεται ντροπή]
.
μπορεί να πίνει
[χωρίς να κλαίει]
.
μπορεί να πιει
.
[δεν ξέρει ακόμα τι θα γίνει]
ξύπνησε δειλή
.
.
.
.
.

αντι[παραβολές]

.
.
.
.
.

.
.
.
.

[της ημέρας]

νοσταλγώ έναν μεσημεριανό καφέ.

[χωρίς να με νοιάζει τίποτα]

[ησυχάζω]

ανα[τροφή]

.
.
.
.
.
.

.


.


.


και όπως περνάν[ναι] οι μήνες


περνούν και οι θάλασσες, περνούν τα βουνά


και τα παιδιά μας τρέχουν.


.


παιδιά αλητάκια. με σπίτι τους τον κόσμο.


όπως και οι ρύποι. απ' τα βουνά, στην θάλασσα


και πάλι στα βουνά.


.


για παιχνίδι μια απ[όχι] τρύπια


να μην πιάνονται τα όνειρα.


εκτός από τα μεγάλα.


.

*[τα παιδιά μας, τα πρώτα,

είναι οι καρδιές που αγαπάμε.]

.


.


.

αυτό [με εσένα]

.

.

ο χορός και ο χρόνος. τα βήματα [έχεις δίκιο] ατσούμπαλα, δειλά. η χορογραφία γνωστή. ο παρτενέρ γνωστός.

.

είναι ένας χρόνος.

.

είναι ένας χορός.

.

ή είναι άλλος;

.

γεράσαμε ή ξεμωραθήκαμε;

.

[τι να μου γράψεις, που πάντα με συγκινείς]

παλεύω στο τέλος της κάθε πρότασης να μη γράψω ένα ¨αλλά¨ ή ένα ¨μέχρι¨

.

και στο google τόσες θεωρίες για τον χρονοχόρο.[ορθογραφικό]

καμμία για τον χρονοχορό.

.

πάλι θα γράψουμε την δικιά μας [πάλι][μέχρι][αλλά].

ενα-δύο-τρία και...ξανά...μέχρι τα πόδια να γίνουν χέρια

και τα κεράσια, γεννήσουν δέντρα.

.



.



.

.

ακρόπολης [μουσείο]

[της ημέρας]

εμείς, οι άνθρωποι, μαθαίνουμε να ζούμε, επιλέγοντας.

.

[μέχρι την στιγμή που κάποιος θα μας επιλέξει]

αγορα[φοβικός]

φοβάται να βγει από το σπίτι του. κρίσεις πανικού. ο φόβος του φόβου. η σύνδεση γίνεται απότομα και η αποσύνδεση ακαριαία. ο κόσμος μικραίνει, ώσπου χωράει σε λίγα τετραγωνικά. κοιμάται. κοιμάται πολύ. και φοβάται όλο και λιγότερο. ερμηνεύει το συμπεριφοριστικό του μοντέλο. και το ανάγει. σε απόφαση. ο εγκέφαλος ως όργανο είναι ένα πολύπλοκο σύστημα απλοϊκών, όμως, εντολών. η άρνηση γίνεται ναρκωτικό και σταματάει να γίνεται αντιληπτή. άρα ξεκινάει να ονομάζεται επικίνδυνη.
.
ο θεός πάνας έπαιζε με τα ζώα και τους ανθρώπους. μεταμφιεζόταν και τους τρόμαζε.
.
μακροπρόθεσμα βυθίζεται.
.
έτσι βαφτίστηκε ο πανικός.

προ[βολή]

θερινό σινεμά στο θησείο. στην οθόνη cult αποχρώσεις και μεγάλα μαλλιά. το πράσινο στεφάνι φωσφορίζει και ο καπνός από τα τσιγάρα διαγράφονται στην τρεμάμενη δέσμη φωτός. η ακρόπολη στα αριστερά [εδώ και χρόνια εκεί] και το φεγγάρι [καρφίτσα] πάνω από την οθόνη. ζευγάρια και φίλοι. στον δροσερό αέρα μια καλοκαιρινής νύχτας.
.
ένιωσα μόνος.
.
χωρίς ένα χερι να προσπαθήσω να πιάσω στα κρυφά, να γελάσω χαζά μετά και να πω...σσσσσ...σταμάτα και βλέπε. οι φίλοι μου ήταν γύρω. μα δεν ήσουν εσύ. εσύ [τυχαία].

[σαρκοφαγία]

τα σώματα που ιδρώνουν, το ένα επάνω στο άλλο,
και τα ακούς, κύμματα που σκάνε στους βράχους

δεν υπάρχει η ορμή, δεν υπάρχει αλλού,
να θες να κατασπαράξεις ένα ολόκληρο σώμα

αντι[παραβολές]

με την [ψηφιακή] στο χέρι

φωτογραφίες μοιρασμένες σε φακέλους. αρχειοθετημένες αναμνήσεις. ακόμα πιο χωμένες, κάποιες άλλες, σε έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο. σαν το ασυνείδητο. η ζωή , μετά τον ψηφιακό εθισμό, δεν βρίσκεται σε albums. και ενώ κάπου βρίσκεται, τελικά δεν βρίσκεται πουθενά.
αρκεί η διαγραφή ενός folder για να εκτονώσεις έναν χωρισμό. να γυρίσεις κουρέλι στο σπίτι, πληγωμένος, να σπάσεις ένα πιάτο [ακόμα υπάρχουν τα πιάτα, δόξα τον θεό], να ανοίξεις το laptop και να πεις :
"άιντε γαμήσου, μαλακισμένο!" και με όλη σου την δύναμη να πατήσεις το delete. βαρετό σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.
φαντάζομαι τις γιαγιάδες του 2030 να κρατάνε στην αγκαλιά τα εγγόνια τους, και να χαζεύουν φωτογραφίες στο i-pod, με ένα κρυφό άγχος, μήπως μετά τον τελευταίο συγχρονισμό, εμφανιστούν και τα ξέκωλα τεκνά από τα ληφθέντα αρχεία.
στις Εικόνες Μου και στα Βίντεό Μου χωρέσανε όλα. όλα εκτός από τα απλά. τις φωτογραφίες που βγήκαν καταλάθος. τις ,μόνο, 36 που έπρεπε να τραβήξω.χώρεσαν όλα τα περιττά. και έγιναν τόσα πολλά που δύσκολα πια τα βλέπω και δύσκολα τα θυμάμαι.και ας μπορώ να τα μεγαλώσω τόσο , χωρίς να μου πετάξουν pixels.
είναι βαρετό, σαν το κυριακάτικο πρωινό μου.

έχει [στην πόλη] φώτα

[ένας αστερίσκος]

για ετούτο εδώ τι να πω,
με πιέζει η ανάγκη και ξανά από την αρχή και ξανά μανά,
αχ μάνα δόλια, μάνα των πουλιών, χήνα ταξιδιάρα,
δεν έχω άλλα τσιγάρα μα έχω προσευχές.
σιγά!
.
θα βρείς.