18.12.09

παρ[αλλαγή]

.*

.
.
.
.
Αυτή η ανηφόρα, από την πύλη μέχρι τον λόχο, ήταν ο τρόμος της ασφάλειας μου.
Το λουκέτο στο κεφάλι μου κλαίει, ουρλιάζοντας, έτοιμο να ραγίσει,να σπάσει, πιο εύκολα απ´ ότι ένα πατατάκι στα δόντια σου.
Περνώντας 100 φορές δεν συνηθίζεται.
Κρατάω το μυαλό μου κλειστό, ενεργό μα όχι ζωηρό.
Και κυρίως δεν σκάβω παρά μόνο ό,τι μου ζητηθεί.
Δεν ξέρω πως το κάνω, πως το αντέχω.
Να είμαι ένας κόκκος αλεύρι σε μια μαζική ανθρώπινη ζύμη, μετά από μια ζωή που παλεύω να ξεχωρίσω.
Πρέπει να φορέσω την παραλλαγή και να παραλλαχθώ,
να καμουφλάρω όσα έχω ζήσει και να το βουλώσω.
*ΚΑΙ να πω : μάλιστα, κύριε ανθυπολοχαγέ.

1 σχόλιο:

Jeanluc είπε...

ma che passa?tutto va bene?
spero notizie di te...
e nuovi testi... ciao, bacci di Corsica!

[*]

click for free hit counter code