22.4.10

108 *

?
/
/

Ότι περνούν οι ημέρες σαν νερό βραστό,το ξέρεις,
σαν νερό βραστό που κοχλάζει και σκορπάει υδρατμούς νοσταλγίας
και μυρωδιές από τις αλήτικες βόλτες μας, τις παιδικές,
στο κέντρο της άγριας Αθήνας, με τα πιο όμορφα-άσχημα κτίρια
και τους πιο όμορφους-άσχημους ανθρώπους,
τα φαγητά τα πιο κουβεντιαστά
και τις βλακείες μας, τις μεταμεσονύκτιες,
με τα μοιρασμένα, τυχαία και ανούσια-σημαντικά φιλιά
στους δρόμους και στα πεζοδρόμια,
που καταλήγουμε να βλέπουμε το ξημέρωμα
να φωτίζει το παζάρι των πιο άχρηστων-χρήσιμων πραγμάτων,
εκεί στο Θησείο, που έχουμε περπατήσει μεσημέρια
και έχουμε ξαπλώσει στο γκαζόν ελπίζοντας να ανοίξει ο αυτόματος ποτισμός
και να ζήσουμε μία στιγμή κινηματογραφική,
πριν το κινητό χτυπήσει για έναν ακόμα γύρο ανούσιου-απαραίτητου καφέ,
στο οποιοδήποτε-ίδιο μέρος που συχνάζουμε,
βρίζοντας του θαμώνες που είναι οι ίδιοι, με εμάς μαζί
αλλά που εμείς μαζί είμαστε αρκετοι και το ξέρουμε
και γι'αυτό τώρα που είμαι μακριά,
μου λείπει μισό μυαλό και μια καρδιά ολόκληρη, νομίζω,
και τέλος νομίζω πως αυτή η πρόταση δεν θέλω να έχει τελεία


,
,
,
,
,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

[*]

click for free hit counter code